Tolerantie

Vrieeend,

Zou het kunnen dat je wordt geboren met een bepaalde hoeveelheid geduld? En als dat in de loop van je leven is opgebruikt, dat het emmertje dan leeg is? Ik vraag het me soms af omdat mijn tolerantieniveau al eens op de proef wordt gesteld.

Nog tot eind oktober gaat op de Boulevard Clemenceau de vrijdagse brocantemarkt door. Nog tot eind oktober zal ons plaatselijk karaokefenomeen Kimberley Spears zich schuldig maken aan geluidsvervuiling. Ze brengt sinds kort een meer Italiaans gekleurd repertoire en heeft bijgevolg haar naam veranderd in Donatella Ferrari.

In het begin kon ik er nog mee lachen. Maar dat was in het begin.

Ik zou al gelukkig zijn indien het volume met twee eenheden naar beneden zou worden gedraaid. Maar helaas. Zelfs als ik mijn ramen en luiken sluit, dringt haar indringende stem mijn appartement binnen. ‘Ga dan achteraan in je woonkamer zitten’, zal je zeggen. Inderdaad. Dat zegde ik ook tegen mezelf. Maar daar werd ik overstelpt door een nieuwe klaagzang van mijn muzikale buurman met het gebroken hart. Hij probeerde voor de gelegenheid zijn falsettostem uit. Ken je het geluid van een nagel die over een bord krast?

Mijn zenuwen trokken zich zo strak als een string in een bilspleet en mijn schouders stonden zo hard dat je er iets zou kunnen op stukslaan. Een paar santons of zo, ik zeg zomaar iets.

Ik begon te dagdromen. Indien ik me op de boulevard zou begeven en me ergens op een meter of twintig van Donatella zou positioneren en haar zou proberen lokken met de valse belofte van een platencontract, zou ze dan naar me toesnellen? Ik zou haar dan bananenschillen voor de voeten werpen. Dat het op een ongeluk zou lijken, begrijp je?

Dit was eigenlijk mijn tweede dagdroom. De eerste had iets vandoen met ketels kokende olie die ik vanuit mijn raam naar beneden goot. Ik vond dat dat er een beetje over was. Vandaar het humaner idee met de bananen.

Het geluid van de deurbel bracht me terug naar de realiteit. ‘Het is Valérie, je buurvrouw van de eerste verdieping’, klonk het door de parlofoon. ‘Weet jij toevallig wanneer de vuilkar langskomt?’. Ik legde Valérie uit dat er in de meeste dorpen van de Provence geen ophaaldienst voor vuilnis is. Je moet je afval zelf in de daartoe bestemde containers gooien. Ik vertelde dat er op het einde van de straat, net om de hoek waar de nieuwe kaaswinkel zich bevindt, containers staan voor restafval en karton. Voor glas, papier en blik kan je naar de parking bij l’Ecole Emile Zola. Die ligt op de weg naar het grootwarenhuis. Tenminste als je via de rue Barbacanne gaat in plaats van de omweg langs de Boulevard de la République te nemen. Dat wist Valérie niet en om me te bedanken nodigde ze me uit om vanavond een glas te komen drinken. Ik zei dat het goed was en dat ik na het avondeten zou langslopen.

Valérie schonk een Bordeaux uit 2018 en we klonken op het zwerversbestaan. Valérie groeide op in Antwerpen en volgde dan haar mama, die Italiaanse is, naar Venezuela waar zij aan de kost kwam als gids. Inmiddels woont Valérie reeds een jaar op de Boulevard Clemenceau en vult haar dagen met schilderen op bruine jute en het achteloos achterlaten van haar vuilnis naast de plataan voor onze deur. ‘Goed zo’, zei ik, ‘de wereld heeft nood aan kunstenaars. Het maakt niet uit wat of hoe je het doet. Zelfs Donatella Ferrari heeft een rol in het grote geheel. Al kan je dat in se ook zeggen van Vladimir Poetin’.

We wisselden telefoonnummers uit -een goede buur is soms beter dan een verre vriend- en ik zegde dat ze bij gelegenheid eens een keertje bij mij moest komen eten. En toen trok ik me terug, de trap op naar mijn universum op het vierde waar de rust was wedergekeerd.

Ik werd die nacht wakker van het geluid van een luid hoestende en rochelende man die traag door mijn straat liep. Vermoedelijk was er weer eens een bacchanaal geweest in Bar-Tabac Le Gallia iets hogerop in de boulevard en had men ten langen leste de laatste tooghanger buitengegooid. Het is maar een vermoeden maar aan het geluid te horen ging het wel om een verstokte roker en zoals iedereen weet zijn het vaak verstokte rokers die zich plachten op te houden in de bar-tabacs. In elk geval, ik was inmiddels klaarwakker en ik zuchtte gelaten. Ik vroeg me af of je wordt geboren met een bepaalde hoeveelheid geduld en of dat in de loop van je leven opgebruikt raakt.

Ach, dacht ik, Ik ben nu toch wakker. Ik zal maar eens een brief schrijven en het daar eens vragen.