Ruggengraat

Vrieeend,

Het goedkope scheerapparaatje dat ik online kocht tijdens de grote lock downs deed niet meer wat ik ervan verwachtte. Contrarie. Het kleine venijnige ding liet me achter met rode kaken en een licht geperforeerde huid. Dat kon niet de bedoeling zijn.

Deze keer voor mij geen gokjes meer op het internet. Ik wil de vervanger eerst zelf in handen houden, de handleiding uitgebreid bestuderen en alle pro’s en contra’s afwegen tegen eventuele concurrenten uit dezelfde prijsklasse. Daarvoor moet je dus naar de winkel. En dat is exact wat ik deed.

Terwijl ik rondliep in de elektrozaak viel mijn oog op iets wat ik al jaren wilde hebben maar toch nooit kocht omdat ik het een overbodige luxe vond. Ken je dat gevoel dat je weerhoudt om jezelf eens te verwennen? Dat je vindt dat je je centen aan belangrijker dingen moet spenderen? Dat er anderen zijn in je omgeving, kinderen of gezin, die (terecht) voorrang moeten krijgen op je eigen kleine pleziertjes?

Inmiddels weet ik, door ervaring wijs geworden, dat het belangrijk is om jezelf af en toe eens te verwennen. Wie zich goed voelt, straalt het ook uit naar anderen. Ik ben ondertussen niet langer gebonden om mijn inkomen te besteden aan boterhammen met choco voor het klein grut. Maar hé, ik ben alweer excuses aan het bedenken om mezelf te verantwoorden. Het zit blijkbaar toch wel diep in mijn psyche ingebakken. Schuld en boete… er zijn dikke romans geschreven rond dit thema. Vraag het maar aan Dostojevski, die weet daar alles over.

Mijn oog viel dus zoals gezegd op iets wat ik reeds lang wilde hebben en in een opwelling greep ik de doos van een Shiatsu ProPlus uit het rek. ‘Deze keer doe ik het’, sprak ik mezelf moed toe. En ik dééd het.

Ik kwam thuis met een scheerapparaat dat mijn wangen liefkoost als waren zij een vers geplukte perzik en met een Massagezetel (sic) van het merk HoMedics. Ik geef toe, HoMedics is een een beetje een rare naam. Het begint met “Ho" en eindigt op “dics”. Maar wees gerust, er is niks kinky aan het apparaat. Het is ook geen zetel zoals op de verpakking staat aangegeven, maar iets wat je middels wat velcro op de rugleuning van je bureaustoel bevestigt. Het toestel is ontworpen om je ruggengraat te masseren en gaat de zenuwknopen tussen en naast je wervels te lijf.

Verwachtingsvol installeerde ik het instrument en zette het onder stroom. Man man man, de tranen sprongen me in de ogen. Indien de Spaanse inquisitie de beschikking had gehad over een Shiatsu ProPlus van HoMedics, ze hadden zonder twijfel een pak meer ketters en heksen op de brandstapel kunnen gooien. ‘Auw’, riep ik, ‘Pijn! Jij wrede meesteres, ik beken alles wat je maar wil maar doe het alsjeblieft iets zachter aan. Ik ben een gevoelig mens. Auw auw auw’. Maar een Shiatsu ProPlus is een robot en die kennen geen emoties.

Echter, na een paar minuten al voelde ik dat ik die harde aanpak wel degelijk nodig had. Ik droogde mijn tranen en voelde hoe alle wervels op hun plaats leken te komen. Ik rechtte mijn rug. Hoe lang was dat geleden, dat ik mijn rug nog eens rechtte zonder een of andere pijnscheut? Bijna wilde ik pater Penne uit het jongenscollege een brief schrijven. De enige wijsheid die die man ooit heeft gedeeld met zijn leerlingen was dat ze ‘heen reuhhenhraat’ hadden. ‘Hy gebt heen reuhhenhraat! REUHHENHRAAT!’, begon en eindigde hij elke les Hodsdienst. Pater Penne was een harde en stond kwaad in het leven. Hij was afkomstig uit een West-Vlaams dorp en bleef trouw aan zijn roots. Ik wil hem nu graag zijn ongelijk bewijzen. Dat ik dus wel degelijk een ruggengraat heb. Maar dit terzijde.

Na het avondeten voelde ik aandrang om nogmaals de Shiatsu ProPlus aan te schakelen. ‘No pain, no gain’, dacht ik en ik liet haar opnieuw haar ding doen. Ik moest maar een heel klein beetje wenen deze keer. Dat was dus een goed teken.

We zijn nu een dag later en ik heb mezelf reeds getrakteerd op een vijftal sessies. Het gaat steeds beter met de zenuwknopen in mijn ruggengraat. Al is er één plek die supergevoelig blijft. Daar zal HoMedics heel teder voor moeten zijn. Maar tot zover nog geen gram spijt van mijn aanschaf.

Normaal loop ik ’s ochtends na het opstaan een uurtje scheef. Dat je denkt dat je rug het voetpad is tijdens een klimaatbetoging. Bijvoorbeeld. Ik laat mijn bekken dan even ploppen en dan gaat het wel weer. Toen mijn broer hier bij me op bezoek was, bezorgde dat ploppen hem koude rillingen. Het is alsof je je vingers kraakt maar dan veel luider. Hij vond dat een bijzondere manier om je dag mee te beginnen. Mijn broer is zes jaar jonger dan ik, zijn tijd van ochtendploppen zal nog wel komen. Maar hoera, vandaag had ik al veel minder last van ochtendstijfheid. Ik beschouw dat als echte winst qua levenskwaliteit. Het kan geen kwaad om af en toe jezelf eens te verwennen. Niks mis mee.

Ik denk er nu aan om me een set geurkaarsen aan te schaffen. Misschien ga ik binnekort zelfs yoga snuiven. En vandaar is het maar een kleine stap naar het oprichten van een sekte en dan wordt ik stinkend rijk want ik ben uiteraard de goeroe en ik vertel dan heel diepzinnige moeilijke dingen waarover je dan moet mediteren maar die je toch nooit zal begrijpen. Tenzij je bijbetaalt. En dan is het mijn beurt om tegen mijn volgelingen te roepen dat ze geen "reuhhenhraat" hebben. Maar dat ze er bij mij één kunnen kopen.

Een mens moet aan zijn toekomst denken nietwaar?