Rear Window

Vrieeend,

De kerklok gaf drie slagen. ‘Potverdorie’, dacht ik, ‘is het nu alweer twee na zeven? Tijd om aan het avondeten te beginnen’. Ik schonk me een pastis uit en zette me aan het denken. Mijn gedachtestroom werd onderbroken door een treurig chanson dat van bij mijn nieuwe buurman achteraan links uit zijn open venster galmde. De noten van de melodie klonken als halve peren, soms als wormstekige appels, maar toch vooral als peren.

Ik nam stiekem een kijkje en zag een ietwat horizontale jonge veertiger op een gitaar tokkelen. Hij begeleidde zichzelf en kreunde met een krolse falsettostem een smartlap die als sodazuur doorheen mijn hoormembramen vrat. Vluchten kon niet meer, dus sloot ik het raam en zette zelf een muziekje op. Niet dat het veel hielp. Mijn buurman lijdt aan een gebroken hart, gok ik, maar als hij op deze wijze het object van zijn liefde hoopt terug te winnen is hij eraan voor de moeite. Het belooft zo een lange en moeilijke nazomer te worden. Voor hem én voor mij.

Ik liet wat vleestomaten slinken in een geut olijfolie en kneep er een teen look over uit. Met wat szechuanpeper, tijm en verse basilicum zou dit mengsel transformeren tot een eenvoudige pastasaus. Ik werkte af met een snuifje cayennepeper want dat is goed voor het hart, en begot, meer moest het niet zijn. De kaasrasp en een stuk Parmezaanse deden de rest. Leve de eenvoud.

Het begon te regenen. Na de hittegolven komen de stortbuien. ‘Lorgues verandert van het oksel naar de onderbroek van de Provence’, dacht ik oneerbiedig. Het klinkt een beetje vulgair, vergeet dus alstublieft dat ik het dacht. Mijn terneergeslagen buurman had hulp gekregen van iemand met een tenorsax. Die man kon al twee noten blazen en was zodoende perfect in staat om de sirene van een brandweerwagen na te bootsen. De combo van sax, gitaar en stem was redelijk onaards en ik weet niet of het één verband houdt met het ander maar na enkele minuten muzikaal samenspel kwam de zondvloed. Donder, bliksem, stortbuien, korte stroomonderbrekingen… De hemel huilde mee. Er zijn maar twee opties: of ik moet iets vinden om mijn buurman het zwijgen op te leggen, of ik duikel mijn oude drumcomputer op en we beginnen samen een groep.

Voorlopig zat er echter niet veel anders op dan in bed te kruipen en te dromen van mooie dingen.

De nieuwe dag brak stralend aan en ik gooide mijn raam open. De kerkklok sloeg twintig slagen (dus was het kwart voor negen ’s ochtends) en ik boog me over mijn kopje koffie. Terwijl het stil was in het appartement van mijn klaagzingende buurman begon een etage lager een ander hoorspel. Daar woont een koppel dat beschikt over een Mediterraans temperament. Ik hoorde hen hevig ruzie maken en even later volgde een pets die verdacht veel klonk als een flinke plamaaster tegen iemands kaak. De man vloekte luid en gromde als een hitsig everzwijn. Tien minuten later weerklonk het geluid van een hete vrijpartij. Een schaamteloze mannetjesduif voelde zich duidelijk geïnspireerd en begon er ook aan. Ach, de liefde van de warmbloedige zuiderling. Zo schoon.

Nu lijkt het misschien of ik een voyeur, of beter nog, een “oreille indiscrète” ben geworden. Maar eerlijk, ik ben niet degene die ernaar op zoek gaat. De Boulevard Clémenceau herbergt een allegaartje aan mensen die op geheel zuiderse wijze ramen en deuren openzetten en hun privéleven delen met de buurt. Ongetwijfeld hoort men ook mij wel eens als ik neuriënd in mijn keuken sta te kokkerellen. Niemand doet daar moeilijk over.

Ik ontmoette mijn buurvrouw van de eerste verdieping. Ze heeft Franse en Spaanse roots maar is eigenlijk een Belgische die opgroeide in Antwerpen en een tijd in Zuid-Amerika woonde. Ze schildert met olieverf op doek en weet inmiddels geen blijf meer met haar vele werken die ze aan haar muren hangt of gewoon ergens achter een driezitsbank rechtop zet. ‘Mooi zo’, zei ik, ‘de wereld heeft behoefte aan kunstenaars. Aangename kennismaking’. Ze had op mijn verhuisdag gemerkt dat er ook bij mij wat doeken en kaders de trap op werden gedragen en vermoedde dat ik ook een artiest was. Ik verklaarde dat ik het schilderen had losgelaten en enkel nog kribbekrabbe maakte op mijn iPad. Dat kende ze niet, kribbekrabbe. ‘Je herkent het wel als je het ziet’, zegde ik. En toen waren we een beetje uitgepraat. Uit beleefdheid spraken we af dat we bij gelegenheid samen eens een glas zouden drinken.

De kerklok sloeg één keer en ik sneed me een tomaat in schijfjes, legde er een plakje mozarella op en goot er wat fijne olijfolie overheen. Het was tijd voor het middageten.