Op stap met een oude vriend

Vrieeend,

Zelden zag ik een kleurrijker, meertalig, multi gender, artistieker en inclusiever gezelschap dan tijdens het trouwfeestje van mijn dochter. Zo’n schone mensen daar in de Brusselse binnenlanden, dat kom je niet zo vaak tegen. Ik voelde die mooie zonnige zaterdag niets dan liefde. De dag verliep in een roze wolk van Love and Peace en ik geraakte zowaar een beetje geëmotioneerd bij momenten. Dat het mooi was.

Ik ben inmiddels terug afgereisd naar mijn Boulevard. Echter, ik deed de reis dit keer niet in mijn eentje. Ik pikte een ouwe vriend op voor een kleine vakantie. Bro wilde ik ook meenemen, maar die kreeg het op dit moment niet geregeld. Uitstel is geen afstel. Het komt goed, een volgende keer. We maakten een tussenstop in Beaune en bezochten het Hôtel Dieu. Ik kwam er vroeger reeds een keer en bewonderde opnieuw de verzameling potten en bokalen in de apotheek van het Hospice. Eentje droeg het opschrift “Cons.” wat me aan het denken zette. Was dit een medicijn tegen constipatie, consternatie, consumatie of tegen klootzakkerij? Ik durfde het niet te vragen.

Onderweg kreeg ik bericht van Mieke en Frank. Dat ze in de buurt van Aix-en-Provence verbleven en of het er inzat om mekaar nog eens te zien. Het zat erin want we namen de tijd en reisden langs de Rhônevallei. We ontmoetten mekaar in een achteraf gelegen dorpje midden de klaprozen. Aardbeien en rosé werden gul gedeeld en na een veel te lange afwezigheid was het goed bijpraten. Het zijn zo’n lieverds ook, die twee, en we hebben beiden muzikale zonen die mekaar kennen. Zo heb je nog meer gemeenschappelijke gronden dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Het kan zo eenvoudig zijn allemaal.

Het regent in het zuiden, wat goed is voor de droge aarde maar minder leuk is voor wie nu vanuit een natte Belgische grijsheid had gehoopt op wat zon. Het is wat het is, zeggen we dan, je kan er niks aan veranderen. Samen met mijn oude vriend maken we plannen om het Katharengebied te gaan verkennen. Denk hierbij aan plekken zoals Carcassonne, Foix, Albi, Montaillou en Montségur aan de voet van de Pyreneeën. We duiken in de dertiende eeuwse geschiedenis van de Languedoc, een periode van bloed en brandstapels, religieuze intolerantie en de blinde kortzichtigheid van een bepaalde klasse die uit was op macht en overheersing. Niks nieuws onder de zon als je er goed over nadenkt.

We keken ter voorbereiding naar een documentaire film over de kruistochten tegen het katharisme. In naam van een verzonnen god werden er alweer duizenden onschuldigen afgeslacht. ‘Ja, maar ze wilden de visie van de heilige katholieke kerk van Rome niet volgen en paus Innocentius III (what’s in a name) had dat niet gaarne’, zou je kunnen zeggen. ‘En Lodewijk VIII en zeker zijn zoon Lodewijk IX, de Heilige genaamd (what’s in a name), waren heel christelijke koningen en die hadden dat ook niet gaarne’.

Tegen het einde van de film kreeg ik zin om meneer pastoor van Lorgues een mot op zijn bakkes te gaan verkopen, zo kwaad werd ik ervan. Mijn oude vriend moest me een beetje kalmeren en om de sfeer er opnieuw in te krijgen gingen we eten in het vernieuwde restaurant “La Table de Pol”, rechtover de deur. Het hielp. Gelukkig. Een mens moet niet helemaal verzuurd de nacht in gaan nietwaar?

Van aan ons tafeltje op het terras zag ik mijn buurvrouw van het eerste thuiskomen. Ze had problemen om de voordeur open te krijgen en ik stak snel de boulevard over. ‘Dag buurvrouw’, zegde ik, ‘ik heb de zakjes pudding die je bestelde, meegebracht uit België. Ik gooi ze morgen wel binnen.’ Mijn buurvrouw keek me een beetje glazig aan en antwoordde iets dat ik niet kon verstaan omdat ze met een dikke tong praatte. Ze herhaalde: dat haar neef op bezoek was, dat ze haar sleutel kwijt was, dat ze misschien één glas teveel had gedronken. Ik opende de voordeur en maakte me snel uit de voeten. Ik had haar reeds een keer meegemaakt in deze toestand en had geen zin in gedoe. Tenslotte zat ik met een oude vriend op restaurant en kon het dessert elk moment geserveerd worden.

We zagen de neef wat later arriveren met een sleutel in de hand en een halve minuut later ging het licht aan op het eerste. Ziezo, dat was ook alweer netjes opgelost. Uiteindelijk weet je als man nooit goed wat je moet doen in zo’n omstandigheid nietwaar? Had ik een slotenmaker moeten roepen? Had ik haar bij mijn oude vriend in bed moeten stoppen omdat ze haar eigen bed niet kon bereiken? Ik wil er niet aan denken.

En mijn oude vriend wilde er ook niet aan denken.