In de vroegte

Vrieeend,

De wind kruipt binnen langs spleten en kieren. Driehonderzesenvijftig duiven schuilen in de klokkentoren en de utopische spreeuwengemeenschap van Lorgues zoekt beschutting in boomhutten waarvan enkel zij het bestaan afweten. Gekke vogels. Straks, als de wind gaat liggen, kwetteren zij al snel weer in de hogere regionen van de platanen op mijn Boulevard. En zo leven zij tot het eind van hun dagen in vrede en geluk.

De lucht is geklaard want de mistral laat geen spat heel van nevels en mist. Op de radio bestempelt men de luchtkwaliteit als zeer hoog. Maar dat het nogal frisjes is. Enfin, eigenlijk is het heel zacht voor de tijd van het jaar, maar die strakke bries, tja, die haalt de temperatuur toch wel naar beneden.

Bij de bakker, vanochtend, stapte een dame binnen met een verwaaid kapsel. Ze was niet gelukkig met haar “coupe mistral”. ‘Quel putaing de vang’, zegde ze met haar Provençaals accent. ‘Zie mij nu’. Zelf stond ik daar in mijn sweatpants -ik voel me inmiddels genoeg ingeburgerd om me niet meer op te kleden voor de snelle aanschaf van mijn dagelijks brood- en dacht er het mijne van. Toen het bijna mijn beurt was, meende ik, verscholen onder een wollen muts, mijn buurvrouw van het eerste te herkennen. Ik had haar zeven weken geleden beloofd om samen nog eens een glas te drinken maar dat was er nog niet van gekomen. Ik stapte haast op haar af en besefte nog net op tijd dat ik me vergiste. De wind had mijn aura in de war geblazen en dan krijg je dit soort situaties. Ik bestelde een grand pain au céréales, wenste iedereen een aangename dag en stak de Boulevard over.

Naast de boulangerie bevindt zich een bar tabac met de spitsvondige naam “Bar Tabac Le Clémenceau”. Het café staat bekend om zijn gehard cliënteel en de baas had zelfs op een gure dag als vandaag een paar tafels en stoelen buiten op het terras gezet. De klanten bestellen binnen een espresso en kopen tegelijk met hun pakje Gitanes één of twee krasloten. Buiten steken ze een saf op, krassen met het wisselgeld de laag van hun kortstondige droom en scheuren het lotje vervolgens teleurgesteld in stukken. Een man in een oranje hesje goot het kleine kopje koffie in één keer door zijn keelgat en deed de oefening nogmaals over. Espresso, kraslot en sigaret. Ik hoorde hem zuchten tot aan de overkant terwijl de rook van zijn sigaret oploste in de wind.

In het voorbijgaan van de superette naast mijn deur viel mijn oog op een paar stronken witloof. Daar had ik plots zin in, in witloof voor het avondeten. Het is er het seizoen voor en je kan er vele kanten mee uit. Ik stapte enthousiast binnen en vroeg een drietal stuks “chicon”. Ik had beter moeten weten: nooit boodschappen doen zonder eerst een ontbijt en een tas koffie. Het was nog te vroeg op de dag, ik was nog niet in Frankrijkmodus. De kruidenierster staarde me schaapachtig aan. ‘Chicon?’, vroeg ze. Ik wees naar het witloof en herhaalde ‘Oui, des chicons s’il vous plaît’. En toen zakte ik door de grond en bevond me in de kelder van de winkel. Witloof heet in het zuiden van Frankrijk niet “chicon” maar “endive”. Ik wist dat, maar was het vergeten.

‘Ah, des endives’, zegde de verkoopster smalend terwijl zij haar hoofd schudde en met de ogen rolde. ‘Sacrés belges’, mompelde zij. ‘Wacht maar tot jij ooit eens naar de markt in België komt en endives bestelt’, dacht ik bij mezelf, ‘Je zal vernederd worden. Vernederd! En denk maar niet dat ik je mijn recept voor “chicon gratin” of “chicon à la Flamande” geef, chauvinist. Verwar endives niet met het superieure Belgisch witloof uit volle grond. Er ís een verschil in smaak en kwaliteit. Ik kan ook chauvinistisch zijn'.

Ik was niet écht kwaad natuurlijk.

Recht tegenover mijn deur, voor de ingang van restaurant La Table de Pol, draait een cementmolen overuren. Na een heel druk zomerseizoen besliste de uitbater van het restaurant om de zaak een flinke update te geven. Tijdens de afgelopen maanden werd de zaal beneden leeggehaald en werd de keuken op de eerste verdieping afgebroken. Nu zijn de werkers in de weer met het gieten van een nieuwe vloer. Buiten hangt een papiertje te fladderen waarop je kan lezen dat de sluiting slechts tijdelijk is. Gelukkig maar. Ik kwam er afgelopen zomer nog met Jacob en een keertje met Rein. We hebben er heerlijk gegeten. We zullen de vernieuwde keuken eens uitproberen als je me komt bezoeken. ‘Courage’, riep ik naar de werkmannen. Zij zwaaiden ten antwoord.

Iets lager op de Boulevard staat de neo-classicistische fontein uit de achttiende eeuw. Ze is eindelijk gerestaureerd en ontdaan van die lelijke metalen afsluiting. Straks zal ze weer klateren en verfrissing brengen. De duiven zullen blij zijn dat ze te drinken hebben tijdens de warme maanden. Maar dat is voor later.

Ik beklom de trappen naar de luwte van het vierde, ik at mijn ontbijt en voelde me stilaan een beetje mens worden.