Meloenconfituur

Vrieeend,

Tijdens de laatste vergadering van de Vereniging der Middenstanders van Lorgues stond er slechts één punt op de agenda: De Herfst. ‘We moeten iets doen’, zei de voorzitter, ‘Iemand een voorstel?’. ‘We zouden een marktje kunnen organiseren’, opperde iemand. ‘Ja’, zei een ander, ‘maar dit keer dan een mengeling van de Brocante, de Producteurs Locaux en de gewone groentemarkt’. ‘Prachtig’, zei de voorzitter, ‘maar enkel op voorwaarde dat mijn dochter, ons Donatella, karaoke mag komen zingen want er valt met dat kind weer geen huis te houden’.

Zo geschiedde. Het was zondag, de laatste markt die men op de boulevard had georganiseerd dateerde alweer van twee dagen geleden en het was hoog tijd voor een feestje ter officiële opening van het herfstseizoen. Om het geheel toch een iets ander accent te geven dan de twee tot drie reguliere weekmarkten tijdens het zomerseizoen had men aan het begin en het einde van de herfstmarkt een triomfboog gemaakt, geheel opgetrokken uit kleurrijke ballonnen waarop een paar afgevallen bladeren van de dorpsplatanen waren gekleefd. Echt héél schoon.

Donatella Ferrari, le monstre sacré van het karaokegebeuren, stond nét buiten het marktgedeelte opgesteld omdat zij zich in alle vroegte reeds had vastgekleefd aan het trottoir, op een plek waarvan zij vermoedde dat dat het centrale gedeelte zou worden. De marktkramers van hun kant hielden zich aan de ijzeren wetten van de vrije herfstmarkteconomie (wie te dicht bij Donatella staat opgesteld, verliest klandizie). Ze bouwden hun markt gewoon een eind verder op.

Mijn onderbuurman van het derde is verhuisd. De arme man kon het niet meer aan. Hij hoopt nu rust te vinden in het schipperskwartier van Toulon. ‘Ik kan gerust leven met één of twee schietpartijen per week in mijn straat’, fluisterde hij. ‘Alles beter dan die karaoke voor mijn deur, ik kan er écht niet meer tegen. Het is verhuizen óf mezelf iets aandoen’. Ik zag een gebroken man in zijn wagentje stappen en wegrijden, zijn nieuw leven tegemoet. ‘Het ga je goed, buurman van het derde’, zwaaide ik ten afscheid.

Marie, mijn ex-buurvrouw uit Bras, belde. ‘Raak je het gewoon in Lorgues?’, vroeg ze. ‘Het is anders dan Bras’, antwoordde ik naar waarheid. ‘Lorgues is drukker, er is meer leven, maar ik had dat nodig. Er blijken hier ook ongelofelijk veel Belgen te wonen. Ik was me daar niet van bewust toen ik huurde’. Marie wist dat. ‘Er wonen meer en meer Belgen in de hele Provence’, vertelde ze me, ‘Er zijn zelfs Belgische verenigingen en hier en daar viert men de Belgische Fête Nationale’. Dat wist ik dan weer niet. Dat ze maar beginnen opletten voor omvolking in de Midi. Voor je het beseft, wonen we hier in Ninove-en-Provence.

‘Je weet dat ik af en toe nood heb aan wat cerebrale voeding’, ging ik verder, ‘ik miste dat aspect wel een beetje in Bras. Ik heb dan maar een FaceBook-groep opgericht: “Ge zijt nen Belg van den Boulevard as ge…”. Het is de bedoeling om daar wat van gedachten te wisselen. Bijvoorbeeld: wat beweegt er nog in de hedendaagse muziekwereld? Tenzij je een deejay bent bij Radio Nostalgie is er geen enkele wet die zegt dat je moet ophouden met luisteren naar nieuwe muziek na je vijfentwintigste. Of, hoe kan een beetje filosofie de realiteit draaglijker maken? Of, hoe moeten we de laatste bul van paus Fransiscus interpreteren? Allemaal vragen die een antwoord verdienen. Dat soort dingen gooi ik dus in de groep’.

‘Qua integratie in Lorgues kan dat tellen’, repliceerde Marie, ‘maar kan je de vraag nog eens herhalen alstublieft, want ik ben precies niet helemaal mee’. ‘Ik weet het’, zei ik, ‘het klinkt nogal vergezocht en dat is niet de bedoeling. Maar ik hoop dat het werkt’.

De bende die de FaceBook-pagina volgt, groeit gestaag. Zo hebben we als leden reeds Vandernoot Jean-Claude, VanMaercke Marc, Vanderwal Pascale, Vandenbos Jos, Vandersmis Lowis, Vanderstuck Luc, Vandervin Josephine, Vanderwet Jeanette, Vandebiel Michiel, Vandersnik Patrick, Vanderweyn Germaine, Vandeforel Joëlle, Vanderstip Philip, Vandervliet Wilfried, Vanderpels Els, Vandenbroek Anouk, Vanderplank Frank en Pol Vercammen. Al denk ik dat die laatste een internettrol is met een verzonnen naam. Maar er beweegt eigenlijk niet veel in de groep. Misschien moet ik me beperken tot het uitwisselen van keukenrecepten.

Marie vond dat een veel betere insteek. Het leven is al moeilijk genoeg, men moet dat niet nog ingewikkelder maken.

Er valt iets voor te zeggen.

……

Een beetje later kreeg ik telefoon van een onbekend nummer uit Parijs. Aan de achtergrondgeluiden te horen zat de belster ergens buiten op een terrasje te lunchen. ‘Monsieur Lengeler, u kent ons ongetwijfeld, ik bel u namens de Vereniging voor Blinden en Slechtzienden. Het is voor een kleine gift’. Ik wist hoe laat het was. Televerkopers en afzetters die je op de meest ongepaste momenten opbellen zijn een echte pest in Frankrijk. Ik zette mijn gsm op speaker en smeerde me een broodje met de artisanale meloenconfituur die ik die ochtend had gekocht op de herfstmarkt. Terwijl ik de dame aan de andere kant haar uitleg liet doen, nam ik een flinke beet. Verrassend. Meloenconfituur. Wie had dat gedacht? En toen was ik mijn aandacht kwijt en verbrak midden in het gesprek de verbinding. Dit nummer gaat sowieso in de lijst “geblokkeerde nummers”.

Een beetje murw geslagen door dit soort praktijken wordt een mens op den duur brutaal en onbeleefd. Er was een tijd dat ik het spel een paar minuten meespeelde. Bijvoorbeeld door zelf een verhaal te vertellen in een Vlaams dialect. Daarmee krijg je ze meteen stil. ‘Pardon? Pardon? Je ne vous comprends pas’, klinkt het dan. Maar ik gaf niet op tot ze zelf de telefoon dichtgooiden.

Misschien is dit een leuke topic voor mijn FB-groep: “Televerkopers en hoe ermee om te gaan”.

Maar eerst nog een broodje met meloenconfituur.

Verrassend. Meloenconfituur.

Wie had dat gedacht?