Marcel

Vrieeend,

Ik werd op een ontiegelijk uur wakker en kon niet meteen beslissen of ik reeds zou opstaan of nog wat onder de warme dekens zou blijven liggen. Ik begon dan maar aan mijn ochtendgebed, wat eruit bestaat dat ik wat lig te piekeren over What The F de zin van het leven zou kunnen zijn. Na een half uur wist ik nog steeds niet wat de zin van het leven was, ik draaide me op mijn rechterzijde en viel terug in een diepe slaap. Om tien uur 's ochtends schoot ik wakker. Iemand had geprobeerd om me te bellen. Twee keer, ‘en bel me zo snel mogelijk terug’. De whatsapp ontplofte met nieuwe berichten. Iemands FaceBook account was gehackt en werd misbruikt om phising berichten mee te versturen, waarvan ik er een kreeg. Ik had nieuwe mails in mijn inbox en ik diende een software update te installeren op mijn smartphone. En toen begonnen de klokken van de kerktoren te luiden, met vertraging gevolgd door de klokken van de Tour de l’Horloge. Alle mogelijke prikkels tegelijk. En ik had nog niet eens koffie gedronken…

Er werd op de deur geklopt. Het was de Heilige Dolorosa, patrones van de duizend gemiste kansen en de weemoed, die me kwam vertellen dat ik beter naar België afreisde want dat mijn hoogbejaarde vader er het loodje bij had neergelegd. Ik stopte mijn biezen in een reistas en vertrok.

………….

Onze Grote Grijze Vader lag er vredig bij toen ik hem terugzag. De man kreeg een lang leven beschoren, hij werd dag op dag tweeënnegentig jaar oud. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat het niet eeuwig kan doorgaan en je aanvaardt als achterblijver dat het op was.

En dan begint het geregel voor een uitvaart en alles wat erbij komt kijken. We zijn gelukkig met velen en dat maakt licht werk. En je probeert iedereen tijdig op de hoogte te brengen maar dat loopt niet van een leien dakje want je hebt niet alle adressen. En altijd zal je nog iemand over het hoofd zien. En je trekt ergens een grens voor wie je wel of niet op de koffie vraagt en altijd zal je mensen teleurstellen. Ik bedoel maar, het is eigenlijk een gedoe terwijl je liever tijd doorbrengt met het ophalen van herinneringen aan iemand van wie je vijftig procent genetisch materiaal draagt.

En dan komt de dag van het definitieve afscheid met een ritueel dat je liefst klein en intiem had gehouden. Maar de man zat tot op het einde nog in een stuk of wat verenigingen en die mensen wilden eigenlijk ook wel wat doen en zeggen en vertellen. En dan dreigt het ritueel dat je met je broers en zussen maakte je te ontglippen en moet je alweer grenzen trekken en frustreer je mensen die hadden gerekend op hun momentje achter de microfoon.

Ach, een vader behoort in de eerste plaats aan zijn kinderen, een grootvader behoort in de eerste plaats aan zijn kleinkinderen, daar komt geen verantwoording naar derden bij kijken.

Bro las zijn gedicht voor, grote zus vertelde haar verhaal, jongste broer schilderde een portretje met woorden, Roos maakte het perfecte bloemstuk en ik kweet me van mijn opdracht met een selectie gepaste muziek. Kleine Bavo wilde dat men de kist zou openmaken zodat hij er eens in kon kijken en kleine Walt dacht dat het eigenlijk een schatkist van de piraten was die daar stond. We duimden onze vader naar zijn laatste rustplaats en we vonden het goed zoals het was.

En dan val je de grote familie en de oude vrienden des huizes in de armen en je zegt dat het zo heerlijk is om mekaar nog eens te zien en dat het de laatste tijd enkel op begrafenissen is dat we mekaar nog eens zien, maar dat het desalniettemin heerlijk is om mekaar nog eens te zien. En dan wordt er gelachen en gegrapt want dat verlicht het hart.

………….

In Gent, waar ik nu logeer, valt de regen loodrecht naaar beneden en ik zou willen bellen naar mijn moeder om haar te vragen hoe het was om gehuwd te zijn met een bij momenten ongepolijste man. Ik ben een paar decennia te laat om dat te doen en wellicht had ik er zelfs geen antwoord op gekregen.

Straks vertrek ik opnieuw naar mijn Boulevard, waar het vijftien graden warmer is en waar er minder grijs in de lucht hangt. Ik neem als aandenken aan mijn vader zijn airco op wieltjes mee. Het ding zal ongetwijfeld dienst doen als de zomer er een wordt zoals vorig jaar. En ik zal een fles Bourgogne opentrekken en een glas drinken op zijn voorbije leven.