Maar ja.
Vrieeend,
de overstap van mijn vertrouwde dorpje naar een nieuw adres nadert en wat ik reeds in mijn eentje kan verhuizen, verhuis ik reeds in mijn eentje. Zo had ik een paar dozen met hemden, jassen en sokken gevuld en omdat ik toch niks beters te doen had reed ik er op een hete zaterdag mee naar de Boulevard Clemenceau. Het was er druk. Op de middag zaten de terrassen goed gevuld met mensen die genoten van een plat du jour of een verfrissende salade Niçoise. Of beide.
Lorgues is tijdens het seizoen een aantrekkingspool voor de toeristen die steeds meer het departement van de Var ontdekken. Ik herinner me een tijd dat het vooral de Fransen zelf waren die er vakantie hielden. De Nederlanders, Duitsers, Britten en Belgen volgden veeleer de “route Van Gogh” (Nîmes, Arles, Saint-Rémy en Les Baux) of deden de Camargue dan wel de Côte d’Azur aan.
Bij de fontein voor mijn deur stond, beschenen door een straal zonlicht, een dame van een onbestemde leeftijd. Haar gelooide huid liet een jonge zestiger vermoeden, haar goed geconserveerde figuur was dat van een late dertiger. Als was het een tweede omhulsel, droeg ze een satijnen legging met een motief waarmee ze in de Zuid-Afrikaanse savanne volledig zou opgaan in het decorum. Tenminste als de zon de glitter niet duizendvoudig zou weerkaatsten. Haar geblondeerde kapsel was in vorm gebracht door een coiffeuse die nog wist hoe je een krulspeld dient aan te brengen en die de bus Elnett-Satin haarlak -de beste spuitlak uit de geschiedenis van de moderne mens- steeds binnen handbereik houdt. De afwerking gebeurde waarschijnlijk met behulp van föhn, hamer en beitel. Zoek eens een foto van wijlen koningin Fabiola en je weet wat ik bedoel. Verder werd het plaatje afgewerkt met veel bladgoud omdat dat zo mooi resoneert met het brons van de zongerijpte huid.
Ik vermoed, maar dat is slechts een projectie van mijn kant, dat deze dame in de stad woont en met de aldaar noodzakelijk geachte SUV of Porche Cayenne haar boodschappen doet. Haar echtgenoot verdient een dikke boterham als fiscaal expert zodat zij haar dagen kan vullen met fitnessen, bruinbanken en verwennerij in kuuroorden. Iemand die er zo duur uitziet schuwt de aandacht niet, haar Instagram-account moet veel interessant materiaal bevatten. Verbeeld ik me. Ik kan er totaal naast zitten.
In het voorbijgaan hoorde ik haar iets zeggen tegen een licht corpulent jongetje van een jaar of tien. Lang geleden dat ik nog zo’n plat Antwerps heb gehoord. Het verontrustte me in hoge mate en mijn nekharen gingen overeind. Ook dit is de Boulevard Clemenceau. Toch tijdens het zomerseizoen. Maar ik gun iedereen een passage in mijn boulevard. Het hoort erbij en we doen daar niet moeilijk over. Ik had alleen niet verwacht dat "België" zich onder deze onverwachte vorm en met zo'n intensiteit zou aandienen.
Naast mijn nieuwe huis bevindt zich, verscholen achter een dikke eikenhouten deur en een smal raam, een meeneem pizzeria. Dat zal ik ten gepasten tijde eens onderzoeken. Ernaast is een kruidenier die zich heeft verbonden aan het merk “mini-Casino” en waar ik alle noodzakelijkheden kan kopen. Best handig. De winkelier had vers fruit en groenten uitgestald op de stoep en deed ter gelegenheid een actie met watermeloenen. ‘Stukje proeven?’, vroeg hij me in het voorbijgaan. Ik gebruikte deze kans om me voor te stellen als zijn nieuwe buur en toekomstige klant. De ware kruidenier berekent vriendschap in percenten en ik zag aan het verschijnen van zijn lachrimpels dat het goed zat. Ik kocht een flesje water en een frisco en beloofde later terug te komen voor meer.
Ik denk erover om een soort housewarming (appartementwarming eigenlijk) te organiseren voor de bewoners van het eerste, tweede en derde. Hoe sneller men me kent in huis en straat, hoe sneller ik kan opgaan in het geheel.
Gégé, mijn bijna ex-buurvrouw van rechts, drukte me op het hart dat ik veel meer moet buitenkomen. Ze belde me op zondagochtend heel vroeg om me te vragen of ik al wakker was. Nu wel, antwoordde ik. Goed, zegde ze, want zij was al wakker sinds vijven en dan kon ze nu gelijk bij me langskomen. Geef me tien minuten, smeekte ik, dan steek ik snel mijn kop onder de kraan en sla iets betamelijks rond mijn lijf.
Gégé kwam en gaf me met betraande ogen een intense knuffel. Het liep nu echt op zijn einde op ons heuveltje en ze had het graag anders gewild. 'Maar ja'. Ik zegde idem dito en bevestigde: 'Maar ja'. ‘Je zal het goed doen in Lorgues’, zegde ze, ‘maar je moet buitenkomen Hams, want je komt nooit buiten en je belt nooit. En je moet kennis maken met de mensen in je straat, een Provençal vindt dat belangrijk’. ‘Overal waar ik al woonde vond men dat belangrijk’, zegde ik. ‘Maak je geen zorgen, ik vind wel aansluiting. Zolang ik me mag terugtrekken op mijn eigen planeet als het me teveel wordt, ben ik graag onder de mensen. Wie me goed kent, weet dat ik zonder aanwijsbare reden plots kan verdwijnen. Het is een systeemfout, je moet dat niet persoonlijk nemen’.
Gégé keek me aan en wist voor één keer niet wat te zeggen. Misschien vindt ze me albijeen toch maar een beetje een rare Belg.
Maar ja.