Klokken

Vrieeend,

Ik wil niet zeuren -of erger nog- in herhaling vallen, maar het blijft me bezig houden. De klokken van de tour de l’horloge aan de straatkant en de klokken van de kerktoren achteraan. Dat die op verschillende tijdstippen luiden en een schijnbaar willekeurig aantal slagen laten horen, bedoel ik. Als was het een wedstrijd waarbij elk het laatste woord wil hebben.

Toen mijn broer hier op bezoek was, kruisten we toevallig de dorpspastoor. De man zag er rood aangelopen uit en had een schuldige uitdrukking op zijn gezicht. Mijn broer, die niet van gisteren is, dacht meteen dat de man waarschijnlijk op huisbezoek was geweest bij een misdienaartje. Het was tenslotte kort na de siëste en alleen slapen is maar alleen slapen. ‘Dat is heel plausibel’, zei ik, ‘maar het kan ook dat hij een beetje kwaad is omdat zijn dronken koster de klokken luidt op de meest onzalige momenten. Geef toe, één slag op de middag, twintig slagen om kwart voor negen, drie slagen om zeven uur en twee minuten, vijftig slagen om zeventien uur en elf… echt normaal is dat niet. Ik kan er geen lijn in trekken’.

Kaat stuurde me bericht vanuit België. Dat zij ook naast een klokkentoren woont en dat die ook op rare momenten luiden, maar dat daar een verklaring voor is: de boeren op het veld waarschuwen dat ze zometeen de slagen van het uur moeten beginnen tellen, een begrafenis of trouwfeest aankondigen… Ik twijfel er niet aan dat dat zo is in een goed geregeld land waar de beschaving reeds haar intrede heeft gedaan. Maar Lorgues, dat is de Marlon Brando van de Provence: wild, droog, heet, licht ontvlambaar, berucht om zijn warme winden, totaal onverstaanbaar. Maar wél iemand met een flinke dosis panache. En ook wel een beetje ontspoord.

Het enige wat erop zit is mijn bioritme af te stemmen op twee mekaar beconcurrerende carillons. Ik ga slapen om negentien uur, sta weer op om drie uur, ga opnieuw slapen om zes uur en neem een deugddoende siëste rond vijftien uur. En weet je wat? Ik denk dat ik niet de enige ben in het dorp die het zo doet. Vannacht brandde er ook licht bij mijn muzikale buurman. Dat stelt me enigszins gerust want mijn buurman, dat is de Jennifer Foster Jenkins van Lorgues en die wist haar zaakjes steeds prima te regelen.

Christel (zonder dubbele ‘l’ en ‘e’ achteraan) belde. ‘Ik voelde dat je aan me dacht’, viel ze met de deur in huis, ‘dus bel ik je maar eens op want als ik moet wachten tot jij eens naar mij belt…’. 'Je bent de Madame Blanche van Bras', zei ik. 'Pardon?', riposteerde Christel. 'Let er maar niet op', zei ik, 'het is "vergelijkingendag" vandaag. Wacht even, ik zet mijn vuur uit want ik was net begonnen aan een avondhap’. ‘Wat maak je?’, vroeg ze. ‘Furore’, zei ik. Zelf vond ik dat een leuk grapje maar het kwam niet echt over. ‘Ah, Italiaans’, zegde Christel. ‘Yep, pasta all’furore. En morgen maak ik amok. Dat is Maleisich'. Dat was alweer een klein fopje. 'Ja, ik ken dat', zegde Christel, 'Ik heb een jaar in Indië verbleven en we aten dat vaak in de Ashram'. 'Ik zal je de recepten doormailen’, loog ik en begon snel over iets anders vooraleer ik door de mand zou vallen.

Maar ik hoefde niet over iets anders te beginnen want als Christel belt, moet ik niet teveel zeggen. Het is een beetje een constante met de Provençaalse dames die ik hier ken. Zij praten en ik knik af en toe van ja. Ik zou tijdens het gesprek zelfs een interssant boek kunnen lezen of een dutje doen. Maar dat doe ik natuurlijk niet. Want eerlijk, Christel heeft steeds wat filosofische invallen die ze met me deelt. Dat afstand relatief is bijvoorbeeld. ‘Je woont nu wel echt ver van Bras’, zegde ze. ‘Vindt je?’, vroeg ik, ‘vijfendertig kilometer is toch niet ver?’. ‘Afstand is relatief’, antwoordde ze, ‘vijfendertig kilometer is best ver. Toch als je het vergelijkt met de afstand die ik afleg om van mijn keuken naar mijn woonkamer te stappen’. Ik wilde een tegenwerping maken waar ik wat planeten en zonnestelsels in zou verwerken, maar ik liet het maar zo. Afstand is relatief, en dat geldt in beide richtingen. Het is maar hoe je het aanvoelt.

En toen wilde Christel weten waar het gekwetter op de achtergond vandaan kwam. ‘Dat is het spreeuwenparlement’, verklaarde ik. Twee keer per dag verzamelt een bende spreeuwen in de kruinen van de platanen. Ze doen dat bij het krieken en ze doen dat bij de schemer. Ik spreek geen spreeuws en begrijp derhalve geen jota van wat ze vertellen maar het zijn opgewonden debatten, zo vanonder dat gebladerte. Christel moest denken aan de tijd dat ze in het oude centrum van Aix-en-Provence de derde verdieping van een huis uit de vijftiende eeuw betrok. Het pand lag in het verlengde van de Place de Tour de l’Horloge en vlak naast de Grande Eglise. ‘Hoe gedroegen de klokken zich?’, wilde ik meteen weten. ‘Bof’, zei Christel, ‘ik kon er geen lijn in trekken. Maar na een tijdje hoor je dat niet meer’.

Ik besloot dan en daar om het los te laten. Die klokken, ze kunnen me wat.