Geslepen Glas

Vrieeend,

Als ik aan mijn ronde eettafel zit, kijk ik graag door het open raam naar het landschap. Mijn ogen dwalen over de terracotta dakpannen van de huizen in de wijk achter mijn appartement en gaan dan verder over de beboste heuveltjes, helemaal tot aan de silhouetten van de bergen van het Massif des Maures. Ik zeg silhouetten (meervoud) want ik zie reeds enige tijd dubbel. Vervelend.

Tijd dus voor een bril met sterkere lenzen. Ik liep binnen bij Optique Amélie Lorgues (Nous sommes à votre écoute) en legde mijn probleem uit. ‘Hebt u een recept van de oogarts?’, vroeg een vriendelijke dame me. Neen, dat had ik niet. In België meet de opticien je ogen en weet vervolgens wat te doen. ‘In Frankrijk mag dat niet’, zei de vriendelijke dame, ‘U moet naar de oogarts. Ik zal een afspraak voor u maken’. Ze tokkelde wat op haar smartphone en een minuutje later kreeg ik een bevestiging in mijn mailbox dat ik de zoveelste om dat uur bij dokter Bogdan in Le Muy werd verwacht.

Op de zoveelste om dat uur keek dokter Bogdan me eens diep in de ogen en deed wat tests. ‘Hier is je voorschrift’, zegde hij, ‘Je ogen zijn wat achteruit gegaan en je hebt een begin van cataract. Kom over drie jaar nog eens langs, dan opereren we dat. Het is niet erg. We snijden een stuk uit je oog en proppen daar iets anders in. Binnen en buiten. Geen zorgen. Dankuwel. Tot ziens. Claudine, schenk me een pastis uit en stuur de volgende patiënt naar binnen alstublieft’.

Ik ging opnieuw langs bij Optique Amélie Lorgues (Nous sommes à votre écoute) en overhandigde mijn recept. ‘Prima’, zegde de vriendelijke dame, ‘kiest u maar een montuur uit, dan doe ik de papierwinkel voor je mutualiteit’. Even later stond ik weer buiten, in blijde verwachting van een nieuwe bril plus een zonnebril op sterkte.

Een week heeft het geduurd en dan mocht ik mijn geslepen glazen afhalen. Alles paste meteen en de wereld werd een stuk klaarder. ‘Geef je brein een paar dagen tijd om te wennen’, zegde de vriendelijke dame, ‘In het begin zijn rechte lijnen soms krom als je nieuwe lenzen hebt’. ‘Ik zal het eens uittesten in mijn appartement’, antwoordde ik, ‘Daar zijn alle lijnen krom. Wie weet staan ze nu recht’.

Maar de muren stonden nog schever dan voorheen. Alleen zie ik ze wel een stuk scherper nu. Ik zal het een paar dagen geven.

Ik merkte nu pas op hoe erg het is gesteld met mijn ramen aan de straatkant. Er wonen kleine houtwormen in de luiken en als ik linksonder iets te hard duw valt het glas bijna uit de kader. Ik besloot om er meteen iets aan te doen.

Omdat het mooi weer was en ik wat meer moet buitenkomen, nam ik de wagen naar het groot magazijn van Mr. Bricolage te Brignoles. Zo kon ik onder de baan mijn nieuwe zonnebril eens uittesten en tegelijk het nodige materiaal bijeenharken om mijn ramen voor te bereiden op de komende winter.

Ik nam de zuidelijke route over Le Thoronet, langs de twaalfde-eeuwse cisterciënzerabdij die half verscholen ligt in een stil bos. Het smalle baantje slingert langs steile rotsen aan de linkerkant en ondiepe ravijnen aan de rechterkant en in de wijngaarden verschijnt er al geel en rood in het gebladerte. Verderop, richting Vins-sur-Caramy, krijgt de grond een dieprode bordeaux-kleur omwille van het bauxiet in de grond. Tot een dikke eeuw geleden werd in de streek het "rode goud" gedolven en bracht rijkdom. Tenminste voor de aandeelhouders van de bauxietmijn, de arbeiders werkten zich kapot voor een hongerloon.

Ik stak door het Forêt de Cabasse en reed het Lac de Carcès over langs een smalle brug. Ooit voeren we er tijdens een maanverlichte nacht over met de kano terwijl Sofie op haar dwarsfluit speelde en Marie op de oever een worstje op het vuur gooide. Nu ligt het ondiepe meer er uitgedroogd bij. Net voor Vins-sur-Caramy zag ik de hoge rotspiek met de ruïnes van de middeleeuwse burcht en dan passeerde ik de verlaten steengroeve die nu onder water staat en waar we tijdens de hete dagen gaan zwemmen als de kinderen op bezoek zijn. Tussen Vins en Brignoles volgt de weg de grillige bedding van de Caramy en voerde me door bossen en smalle canyons.

Ik voelde aan alles het begin van de herfst. Het is nog steeds heerlijk zacht overdag maar de zon staat lager aan het zenit en haar stralen strijken nu onder een schuine hoek door de takken van de bomen. Op de radio klonk het largo uit het Concerto voor Mandoline van Vivaldi, uitgevoerd door de lichtelijk geniale Avi Avital. De wereld voelde eventjes mooi aan, bijna perfect zelfs. ‘Ai, mensen toch’, riep ik luid door het openstaande raam van de wagen. Niemand die het hoorde behalve ikzelf en een late vlinder die over de weg fladderde.

Ik deed mijn inkopen en op de terugweg dacht ik aan de prijs die ik betaal voor een leven in het warme zachte zuiden van Europa. Ik dacht aan mijn kinderen die ik veel te weinig zie. Ik dacht aan mijn broers en zussen, neven en nichten, ooms en tantes die ik veel te weinig zie. Ik dacht aan mijn schaarse maar dierbare vrienden die ik veel te weinig zie. En ik besloot dat ze allemaal moeten verhuizen naar de Provence.

Mijn beide brillen doen wat ik er van verwacht. Maar ik zie de verte nog steeds dubbel. Ik heb een begin van cataract. Over een paar jaar snijdt men een stuk uit mijn oog en wordt er iets anders in gepropt.

Ik zal het eerst nog een paar dagen geven.