Feestweek

Vrieeend,

Een paar dagen voor kerst verliet ik de Boulevard om de feestdagen door te brengen bij de familie en de vrienden. Een paar dagen na nieuwjaar keerde ik terug naar mijn appartement op het vierde. Tussenin was het één groot feest. Het was goed vertoeven daar bij Bro, die me spontaan zijn bed aanbood. ‘Ik wil gerust op de zetel slapen’, zei ik. ‘Geen kwestie van’, zei Bro, ‘ik slaap in het extra bed op de kamer van zoonmans’. Zoonmans rolde heel even met de ogen maar protesteerde niet.

Ik dronk champagne bij Jan en Marina, ik dronk champagne bij Eva en Stella, ik dronk champagne met mijn broers en zussen, ik dronk champagne met Jens en Helena, ik dronk champagne bij Bea, ik dronk een Italiaanse whisky met mijn allerliefste vrieeeeenden van de Capetown Connection, ik dronk een pint Cornet met Paul, ik proefde van de witte wijn op de woonboot van zus en ik sprong nog even binnen bij Erikje. Ik miste op de parking van het rusthuis op een haar na de "bollekes" van de lieve postkaart. Ik kreeg knuffels zo zacht als angora, ik kreeg knuffels met de stevigheid van een dwangbuis zonder dwang.

Tussendoor kookte Bro exquise gerechten, want dat kan hij. ‘Kan ik helpen?’, vroeg ik. ‘Alles onder controle in de keuken’, antwoordde Bro. Ik herken dat. Als ik sta te kokkerellen ben ik ook de “captain on the bridge” en weiger ik alle hulp. En ik ken nog wel een paar venten die je beter met rust laat als ze in de potten staan te roeren. Ach die mannen toch, koppigaards! ‘No, we’re not!’, roept een stem in mijn hoofd. Schrap dus dat laatste. Mannen zijn géén koppigaards. ‘Yes, we are’, roept de stem in mijn hoofd.

Er waren de mooie jaarlijkse tradities die we respectvol in ere houden. Lui in de zetel hangen en samen kijken naar La Grande Vadrouille bijvoorbeeld. En op nieuwjaarsdag het obligate concert uit Wenen ondergaan. Zo próper dat het weeral was. De muzikanten, het publiek, de instrumenten, de strakke pantalons van de dansers… proper, proper, proper. De strijkers hadden volgens mij hun instrumenten voorzien van een nieuw laagje vernis en de koperblazers hadden er voor de extra glans een laagje Turtle Wax opgelegd. Eén en al blingbling. Maar het was toch vooral het publiek waar mijn aandacht naar uitging. Er waren mensen met de uitstraling van een Zachertorte en er waren er met een uitdrukking op hun gezicht à la “iedereen vindt mij tof”. Het moet aardig wat schnitzels kosten om daar in de zaal te kunnen zitten. Ik vroeg me af waarom ik reeds vijftien jaar niet meer naar het nieuwjaarsconcert uit Wenen had gekeken tot ik besefte dat dat ongeveer samenviel met het moment dat ik ophield met het consumeren van suiker. Maar dat het vooral heel proper was. En dat ik er bijna moest bij Wenen. Maar niet van ontroering. Bij “Die Perlen der Liebe” van Johann Strauss greep ik spontaan naar de fles witte Moezelwijn en ik voelde me een gelukkig nieuwjaar. En ik hoop van harte voor U hetzelfde.

Voor mij was de feestweek dus pure vakantie. Of toch grotendeels. Mijn oude hoogbejaarde vader takelt zienderogen af en hij en wij beseffen dat het einde nadert. Ik bezocht hem een paar keer in het woonzorgcentrum waar hij sinds een paar maanden verblijft. Het is moeilijk communiceren als je ogen en oren bijna tweeënnegentig jaar oud zijn, maar het ging nog net.

Hij bereidt zich voor op het onvermijdelijke en gaf me nog een opdracht mee. ‘Zorg jij voor de muziek tijdens de begrafenis?’, vroeg hij. ‘Je weet wel, tijdens de begroeting en zo’. ‘Natuurlijk’, stelde ik hem gerust, ‘ik heb wel wat mooie dingen in voorraad. Ik betrek er ook je andere kinderen en kleinkinderen in. We zijn allemaal melomanen, dat wist je toch?’. Maar dat laatste drong niet echt meer door. Hij schreef reeds heel het scenario van de kerkdienst, wil het liefst van al vanuit de kist de dirigeerstok hanteren, de controle behouden die hij onvermijdelijk verliest. Het is zijn manier om ermee om te gaan en we gunnen het hem.

Het oude maakt plaats voor het nieuwe. Dat is de symboliek van nieuwejaar. Een leven sterft af en het nieuwe kondigt zich aan. Zoals bij Lisa en Joe. Hoera en proficiat.

En op de Boulevard schijnt de zon, er loopt een klasje kirrende schoolkinderen voorbij.