Een heel pallet

Vrieeend,

Lorgues - ik noem het nog steeds mijn “nieuw” dorp - heeft alles. En tegelijkertijd heeft het niets. Het heeft alles voor wie in een dorp woont en geheel tevreden is met een bakker, een slager en een kruidenier. Voor wie het iets meer moet zijn, is er een bescheiden grootwarenhuis binnen wandelafstand en op de hoek van de boulevard Clemenceau en de rue du Cannet bevindt zich een drogisterij waar je middeltjes kan kopen om vlekken te verwijderen uit je linnen hemd. Wijnvlekken bijvoorbeeld.

Ik stapte er vorige week binnen. Deels uit nieuwsgierigheid, deels omdat ik op zoek was naar een krachtig poetsmiddel om de kalkresten van mijn douchekraan te verwijderen. In de kleine drogisterij kan je ongeveer alle basisingrediënten kopen voor je huishouden. Het is een uitstervend soort, ze worden hier in het zuiden niet meer onderhouden. Bij overname worden ze vaak omgebouwd tot souvenirwinkeltje of café.

Ik nam een zakje met stekkers uit een rek omdat ik een oude bureaulamp opnieuw wilde bedraden en legde ze op de toonbank. De eigenares trok haar wenkbrauwen op. ‘Heb je vijf stekkers nodig?’, vroeg ze. ‘Neen’, zei ik, ‘eigenlijk maar één, plus eventueel een reserve. Maar bij Mr Bricolage moet je meteen een heel pakje kopen. Ik dacht…’. ‘Ik ben Mr Bricolage niet’, zegde de dame. ‘Als je een heel pallet wil, moet je niet bij mij zijn. Wij verkopen alles nog per stuk’.

Ik vond dat leuk. Zo hoort het.

Ik informeerde ook naar iets om kalk mee te bestrijden, daarvoor was ik tenslotte gekomen. ‘Ja’, zegde ze, ‘het kraantjeswater in Lorgues is hard. Toen ik nog een klein meisje was, haalden we water uit de fontein. Dat was zachter en gewoon gratis'. Ze haalde een fles van een schap. 'Dit hier is een goed product op basis van schoonmaakalcohol, dat zal je kalk wel opvreten. Enneuh... best niet van drinken' (knipoog en grinnik). ‘Bedankt voor de waarschuwing’ antwoordde ik, ‘maar ik kan niets beloven' (knipoog en grinnik).

Het ging daar de goede kant op, met kleine grapjes heen en weer.

‘Nu ik hier toch ben’, zei ik, ‘heb je ook iets om de kraag van mijn hemd mee te behandelen alvorens ik het in de wasmachine steek?’. Ze keek me onderzoekend aan. ‘Ne man alleen zeker? Je komt toch genoeg buiten hè? Anders ga je geen vrouwen leren kennen hoor. Ik heb wel wat vriendinnen, moet ik je eens voorstellen?’. ‘Aan Beyoncé Jackson, onze lokale zangeres, misschien?’, grapte ik. ‘Neen, die niet. Dat is een slet’, zegde ze gepikeerd en ze gooide een denkbeeldig Boze Oog naar buiten. ‘En trouwens, ze heet niet écht Beyoncé Jackson, ze heet eigenlijk Madonna Shakira’. ‘Ik dàcht al…’, zei ik.

Ik informeerde terloops naar een winkel met mannenkleren want de paar boetieks in Lorgues richten zich uitsluitend op dames. ‘Elke dinsdag is er markt’, zegde ze, ‘Voor al de rest moet je naar Draguignan. Wij hebben in Lorgues àlles, maar niet écht alles. Soms hebben we niets. Il ne faut pas jouer le Belge ici’. Ik verzekerde haar dat ik dat niet van plan was en zegde bedankt en tot ziens.

…

Ik heb na twaalf jaar trouwe dienst afscheid genomen van mijn ouwe iMac. De architectuur van dat ding liet niet toe om de recentere versies van de voor mij noodzakelijke software te draaien. De leeftijd van een computer dien je te berekenen in hondenjaren. Twaalf jaar is eigenlijk vierentachtig jaar, een eeuwigheid in de IT-wereld. Ik moest 'Macje' dus een beetje tegen mijn zin vervangen, terwijl ik toch eerder van duurzaamheid houd. Het is wat het is. Het nieuwe toestel is een middelgrote laptop geworden waar ik een extra beeldscherm aan wil koppelen.

Een beeldscherm zit voor een inwoner uit Lorgues in de categorie “al de rest”. Ik moest dus naar een soort Franse versie van een “VandenBorre” in Draguignan. Ik werd er haast onmiddellijk aangeklampt door een behulpzame verkoper. We onderzochten samen het aanbod geschikte beeldschermen en ik maakte mijn keuze. Dan stelde de behulpzame verkoper me nog een hoop randapparatuur voor en probeerde me een verzekering à 19,95,- € per maand aan te smeren. ‘Moest ik van u zijn, ik nam er ook nog een koffiezet bij’, zei hij, ‘Past perfect bij onze ijs- en droogkasten. Wa peizde?’. Ik bedankte voor alle extra’s en rekende af.

Thuisgekomen zaten er al twee mails in mijn inbox om me te bedanken voor de aankoop van een beeldscherm en met het aanbod van alle beeldschermen die de elektroketen eventueel nog kon leveren. De volgende dag kreeg ik een mail met het aanbod van eventuele alternatieve beeldschermen die de elektroketen kon leveren in geval ik graag nog wat extra beeldschermen aan mijn laptop wilde hangen.

Ik begon te twijfelen of ik niet beter een heel pallet beeldschermen had moeten kopen. Ik zal het bij gelegenheid eens vragen aan de dame van de drogisterij op de hoek van de boulevard Clemenceau en de rue du Cannet. Benieuwd wat zij zou zeggen.

Maar ik heb een vermoeden.