De zingende huisvrouw

Vrieeend,

Het is vrijdag en mooi weer. De hagelstormen die de fruit- en de druivenoogst in de Var lelijk hebben toegetakeld, bleven ons in Lorgues bespaard. De weergoden, in een Franse colère geschoten, stuurden hun hemelgeweld naar Bras, Saint-Maximin, Rians en Brignoles. Ik zag en hoorde het bliksemen en donderen boven de verre bergen en ik rook ozon in de lucht. Maar de mensen van Lorgues staan bekend als vroom en dat heeft hen ongetwijfeld gered van groot onheil. De storm doofde uit en bracht ons slechts wat weldoende regen.

Het is vrijdag en mooi weer. En vrijdag betekent brocantemarkt in mijn boulevard. Ik hoor het gedoe door mijn open ramen, maar het maakt deel uit van het geluidsdecor van de boulevard op een vrijdag bij mooi weer.

Ik kan me dus makkelijk concentreren op het ineenvijzen van een website voor een Noorse therapeute. De Noorse taal is me vreemd al kan ik wel iets bedenken bij woorden als “privat, par- og familieterapiepraksis”. En voor al de rest is er Google Translate. Een mens wil nu eenmaal graag weten welk verhaal men vertelt op een webpagina waar straks zijn naam onder staat. Dat er geen vuile woorden in staan bijvoorbeeld. Maar voor zover ik het begrijp, lijkt alles me koosjer. Ik zou dus met een gerust hart mijn zieleroerselen toevertrouwen aan deze Noorse dame.

Links onder mijn raam verkoopt een man oude vinylplaten. Om geïnteresseerden te lokken, laat hij een selectie van het aangebodene horen via een aftandse Lenco platendraaier en een lampenversterker. Vintage is vintage, daar mag men niet op toegeven. Klassiekers van Mireille Mathieu, Joe Dassin en Julien Clerc passeren de revue. Vermits je al die dingen reeds duzenden keren hoorde is deze muziek door de jaren verworden tot muzak, het haalt me niet uit mijn focus.

Tot ik plots onbekend werk van Jimmy Scott meen te horen. Deze ooit bejubelde jazz-zanger raakte in de vergetelheid tot hij in de jaren negentig opnieuw werd opgepikt en een mooie cd bijeen croonde met bekende covers. Breekbaar. Ik wist niet dat hij ook “La vie en Rose” van Piaff had gecoverd. En “Samba Pati” van Santana. En “My Baby don’t Care for me” van Nina Simone. En "Videogames" van Lana Del Rey. Dit is ongetwijfeld een bootleg en misschien wel iets waard. Waarschijnlijk zelfs gemaakt op zijn sterfbed want Scott is duidelijk niet in zijn gewone doen. Het lijkt wel of hij zangles nam bij Mrs Miller (de zingende huisvrouw uit Kentucky) want hij mist zowel de maat als de toonhoogte.

Omdat het middag is en ik brood moet hebben en ik meer moet buitenkomen, ga ik snel een kijkje nemen op de boulevard Clémenceau. Bij het openen van de voordeur krijg ik een oorveeg van jewelste. Het gaat niet om een piraatopname van Jimmy Scott, het is verdorie een live-optreden van onze eigenste Beyoncé Jackson uit de rue St-Jean 9, te 83510 Lorgues (suivez moi sur FB). Het is onze wulpse dorpsgenote van twee straten verder die staat te zingen naast mijn plataan. Op een duvelke heeft zij haar karaoke-installatie gebonden en zij jaagt er in snelvaart een hoop bekende liedjes door. Zij neemt verbazend genoeg zowel de lead als de backingvocals voor haar rekening. Straf!

Aan de overkant staat een klein meisje te huilen, een schoothondje wordt getroost door zijn baasje en de platanen laten hun bladeren vallen. Iets verderop gaat het alarm van een wagen af. In de verte klinkt de fluit van een stoomtrein, maar dat kan ook inbeelding zijn.

Als de zangeres merkt dat haar publiek op de vlucht slaat en de terrassen van de bistro’s beginnen leeg te stromen, gooit ze zich zowaar op Bob Marley en James Brown. Kwestie van de marktbezoekers die al eens gaarne de benen laten wapperen tegemoet te komen. ‘Swing maar met mee baby’, roept ze enthousiast en ze zet “Mercy” van Amy Winehouse in.

"Mercy"... hoe toepasselijk.

En toen bedankte zij haar publiek en beloofde volgende week terug te komen. Of zo u wenst, morgen reeds. Of vanavond, op het terras van Bistro Le Parc. Of neen, vanavond niet want dan moet ik gaan afwassen in La Chèvre d'Or... Voor boekingen neemt u best contact op met mijn Duitse manager, Tony Spons die ik hier vorige week ontmoette en waarmee ik een instant klik had want hij zit in een ongelukkig huwelijk omdat zijn vrouw hem niet begrijpt, en aan alle mannelijke singles in Lorgues tussen veertig en zeventig jaar oud..., ge kunt mij krijgen. PM mij via Messenger. Merci, merci, vreed' op aard aan alle mensen die van goede Willy zijt, worldpeace, bisous, bisous. Volg mij op Soundcloud. Merci.

Ik heb de rest van de dag klappertandend in bed doorgebracht. Even dacht ik eraan om te verhuizen naar een aangenamere plek. De Donbas bijvoorbeeld.

Mijn angstpsychose werd getemperd door het vinden van een allerschattigste postkaart in mijn brievenbus, verzonden via snailmail vanuit een Belgische Kalkoven en licht geurend naar “De Wind van de Vriendschap”. De paar lieve zinnen op de versozijde haalden de vreselijke oorwurmen uit mijn hoofd en deden me weer hoop krijgen in de mensheid. De kaart hangt nu op mijn ijskast, half verscholen onder een magneet waarop staat: “Crazy pub, de venten willen erup”. Zo word ik een aantal keer per dag herinnerd aan twee zussen waar ik enkel prettige herinneringen aan heb. Als ik me ’s avonds een glaasje gekoelde rosé uitschenk doe ik een klein santéke op hun gezondheid. Het is maar dat je het weet.

Inmiddels tel ik ongerust de dagen af naar volgende vrijdag. Dan is het alweer brocante in mijn straat.