Boulevard Clemenceau

Vrieeend,

Je wil niet weten wat een gedoe het is om in Frankrijk een appartement te huren. Tenzij je ambtenaar of bediende bent en een hoop documenten met de juiste stempels kan voorleggen, moet je het hebben van een dosis lef en charme om de verhuurder te overtuigen van je goede bedoelingen. De legendarische Franse administratie weet je wel. Maar met veel geduld, moed en doorzettingsvermogen bereikt de escargot zijn doel. Het verbaast me niks dat hier een populaire kinderanimatie bestaat met als titel: “Un escargot part en voyage”. Op deze wijze worden de jonge kleutertjes op een positief instructieve wijze meteen voorbereid op het leven dat hen te wachten staat. Dat het soms pijnlijk traag gaat, bedoel ik.

Maar laat me de zeur in mij het zwijgen opleggen. Weldra schuif ik veertig kilometer op naar het oosten. Ik verlaat Bras en betrek na zes weken zwerven in de woestijn een nieuwe woonst. Mijn heuveltje wordt geruild voor een appartementje op de hoogste verdieping van een anderhalve eeuw oud, smal, okergeel huis met donkergroene luiken voor de ramen.

Ik ving bot in Cotignac. Ik ving bot in Salernes. Ik ving bot in Villecroze. Ik bezocht tenslotte een appartement in Lorgues.

Beneden in de gang, achter de oude eikenhouten voordeur, stond een plas water want het had net geregend. Ik kon in het appartement geen enkele rechte hoek vinden. De betegelde vloer vertoont barsten en loopt licht af naar het westen. De deuren van de ingemaakte kast hingen uit de hengsels. Het glas in de ramen is onderaan dikker dan bovenaan. Mijn vriend Jaak legde me ooit uit dat oud glas onderhevig is aan de zwaartekracht en zich gedraagt als water. Maar dan met een haast onmeetbare inertiefactor. In elk geval, behalve de relatief hedendaagse keuken is alles aan dit appartement vooroorlogs bekrast en toont het zonder enige schaamte haar littekens. Het heeft nood aan liefde en zorg en een beetje plaaster hier en daar. Ik keek achteraan door het raam en zag Provençaalse daken met daarachter veel groen en de verre bergen. Aan de straatkant werd het zicht belemmerd door de kruin van een hoge plataan.

Dit ben ik, dacht ik en ik was meteen verkocht.

De eigenaar vertelt me dat het huis ooit de residentie was van een aan melancholie lijdende bisschop die iets met Aix-en-Provence te maken had. Vandaag bestaat het pand uit vier appartementen boven een apotheek. We kunnen met een gerust hart al eens flink aan de zuip gaan, een onuitputtelijke voorraad Dafalgan ligt voortaan gewoon binnen handbereik. Ik bespeurde ook nergens in huis de geur van wierook en kaarsen en ook dat beschouwde ik als een pluspunt.

De boulevard Clemenceau, waar het huis zich bevindt, is net breed genoeg om éénrichtingsverkeer te slikken. De stoep dient vooral voor een lange rij platanen die aan weerskanten schaduw geeft aan de terrassen van bistro’s, bars en zelfs enkele restaurantjes. Tussendoor heb je een groentewinkeltje, een slager, een fontein met een Latijns opschrift uit 1402 dat ik niet kan ontcijferen, een winkeltje met tweedehandse kleren en een kapperszaak. Er staan mooie oude huizen, sommige zelfs met een statige muur rond een voortuin. Helemaal op het einde loop je tegen het classicistische gemeentehuis aan. De boulevard Clemenceau blijkt de hoofdstraat van het dorp. Om de zoveel minuten slentert er een wagen doorheen, maar verder is dit het territorium van mensen die van koffie en pastis houden. Op dinsdag mag je nergens in het centrum parkeren want dan houdt men markt en één keer per jaar is er de grote brocanterie. Buiten klopt met binnen, bedacht ik. En ik was nog meer verkocht.

‘Ik wil het, ik neem het’, zegde ik en overhandigde alle documenten die ik had kunnen verzamelen ter staving van mijn kredietwaardigheid. De eigenaar hield de spanning erin. Wat doet een verloren gelopen Belg die in Frankrijk reeds pensioengerechtigd is, maar nog steeds werkt als freelancer, in Bacchusnaam in de boulevard Clemenceau? ‘Ik bestudeer vanavond de stempels op je papieren en laat je morgen weten of je het kan huren of niet’, zegde hij. Ik nam node het kluitje aan en verdween in het riet. Maar ik was er gerust op.

De volgende dag werd ik uitgenodigd om het contract te tekenen en er viel een last van mijn schouders.

Nu moet ik het nieuws voorzichtig overbrengen aan de buurvrouwen want die weten nog van niks.